بنا بر آموزه‌های قرآنی و اسلامی، انسان هیچ چیزی ندارد مگر در نتیجه سعی، کار و تلاشی که انجام می‌دهد «لیس لِلأنسان ألاّ ما سَعی». در ادبیات ما از کار به عنوان سرمایه جاودانگی یاد می‌شود و «مونتیسکیو» هم در «روح‌القوانین» می‌گوید: «انسان چون چیزی ندارد، فقیر نیست بلکه فقیر است چون کار نمی‌کند.» بر این اساس می‌توان گفت فردی که ثروتمند نیست ولی کار می‌کند، به اندازه کسی که بدون کار درآمد خوبی دارد، مرفه است.

از فواید کار مولد و سالم و تلاش برای کسب مال و ثروت پاک و حلال می‌توان به سلامت جسم و روح فردی و همچنین کرامت و عزت نفس فردی، خانوادگی و اجتماعی اشاره کرد که باعث تحقق سلامت معنوی و سلامت اجتماعی در جامعه نیز می‌شود. درحالی که در روند یک اقتصاد ناسالم، کار مولد و پویا و سالم، جای خودش را به شیوه‌های درآمدی فاسد و ناسالم می‌دهد و در پی این چرخه معیوب، از ارزش‌های معنوی در جامعه کاسته و فقر و بدبختی گریبان گیر قشری از جامعه می‌شود.

وقتی شیوه‌های درآمدی فاسد و ناسالم، رانت‌خواری، فعالیت‌ها و مشاغل کاری و نامشروع مالی، پولشویی، رشوه و احتکار، جایگزین فعالیت‌های اقتصادی مناسب شود، در این میان، فرصت‌طلبی‌ و سودجویی‌های اقتصادی شیوه مهم درآمدی توسط برخی از افراد می‌شود که متاسفانه کسانی که از طریق همین چرخه معیوب اقتصادی و مالی و رانت‌های قدرت، در اندک زمانی به ثروت‌های نامشروع و به اصطلاحا «بادآورده» می‌رسند و بدون تلاش از فرصت‌های اقتصادی آشکار و پنهان، در جهت منافع فردی یا گروهی خود سود می‌جویند، کم نیستند.
محتکران، زمین‌خواران و کسانی که اکثریت مردم را از وضعیت‌های زندگی محروم می‌کنند، جزو گروهی هستند که از طریق همین رفتارهای دروغین، فریب و ریا و پایمال کردن حقوق آحاد مردم در جامعه به ثروت بادآورده دست یافته‌اند. البته گاهی هم افراد ناکارآمد و بی‌لیاقت وارد ثروت‌های به جامانده پدران می‌شوند که به دلیل ویژگی‌‌های ضعیف شخصیتی خود، چه بسا به آسانی ثروت به دست آورده را از دست می‌دهند. درواقع ثروتی که برای آن تلاش نکرده‌اند در یک فرایند غیرمولد قرار می‌گیرد و آرام‌آرام از بین می‌رود. افرادی که بدون کار مولد و سالم با ارزش افزوده و اتخاذ شیوه‌های ظالمانه و ناسالم درآمدزایی به ثروت بادآورده دست یافته‌اند، به تعبیر مولی علی (علیه‌السلام) جزو کسانی هستند که چنان در سکر نعمت و مستی نعمت فرو می‌روند که به چیزی منافع مادی و زیاده‌خواهی خود نمی‌اندیشند.